1/26/13

Enjoy your life

We all grow, become older. But do we really become cleverer? And I`m not talking about amount of gotten knowledges. Do we really start to live better?
When we were children - our life was easier, but now because we were under out parents` cover. We simply knew what we want, we knew what happiness was for us. My good friend told:
The older we become, the more excuses we come up with.
And he is absolutely right. In childhood what excuses we could invent? Now, when, for example, someone sugests us to go sledding, we answer that it1s too cold outside, or that we don`t have skiing costume and we will get wet. In childhood was anything that could stop us? Maybe just parents could forbid us to come. And what is even the problem if you get wet? Are you scared of catching cold? You can come home and drink a hot tea with lemon, and you will feel greatly.
In childhood meaning of "happiness" was simple for us. For someone it meant ice-cream, for other one - beloved pet. But we knew what really makes us happy. And now we became, and? We have much more than we had in childhood, but we don`t know how to manage this, we don`t see that those knowledges and experience which we got during many years can give us happiness. Now I`m studying at university, but I don`t know what can make me happy. A lot of money, good job? I want my parents to be happy, but now it`s  not enough to draw a picture of happy family. Or maybe enough? And this is just my adult mistakes? An adult can have much money, a good job, but when you ask him what is happiness for him - 95% will answer that they don`t know or it depends.
New meetings always bring us as good and bad as well consequences. Communication with new person has brought me only good ones, and now I`m beginning to take evrything easier, as my mother taught me, but I didn`t listen to her, maybe because she brought me that like a lesson, not like a joke. Now I see that you have to enjoy every minute of your life, you must have fun and relax. I was expecting a protection of my project, and the most difficult exam which I had in this semester. However, I spent all weekends playing snowballs, sledding, spending time on sauna, running in gym, and just enjoying communication with people. And, you know, I got 5 for my project, and I`m expecting at least 4 for my exam. So now it`s difficult to argue that I did something wrong.
Studying, working - these things are important, but not less important is healthy rest and interesting communication, which you enjoy. 

Мы все взрослеем, становимся старше. Вот только становимся ли мы умнее? И я говорю не о количестве приобретенных знаний. На самом ли деле мы начинаем жить лучше?
Когда мы были детьми - для нас жизнь была проще, и не потому что нас обеспечивали родители. Просто мы знали чего мы хотим, мы знали, что для нас счастье. Мой хороший друг сказал:
Чем старше мы становимся, тем больше отговорок придумываем
И он абсолютно прав. Ведь в детстве, какие отговорки мы могли придумать? Сейчас, когда нам например предлагают пойти кататься на санках, то мы отвечаем, что на улице слишком холодно, или что у нас нет лыжного костюма, чтобы не промокнуть. А в детстве нас могло это остановить? Разве что родители могли не разрешить пойти. А в чем собственно состоит проблема, если ты даже промокнешь? Боишься заболеть? Можно прийти домой, выпить горячего чаю с лимоном, и будешь прекрасно себя чувствовать.
В детстве понятие "счастье" для нас был простым. Для кого-то это было мороженное, для кого-то любимый домашний питомец. Но мы знали, что делает нас счастливыми. А теперь мы стали старше, и что? У нас есть намного больше, чем у нас было в детстве, вот только мы не умеем этим распоряжаться, не видим, что те знания и опыт, которые мы приобрели с годами - могут дать нам счастье. Я сейчас учусь в университете, и я уже не знаю, что мне надо для счастья. Много денег, хорошая работа? Я хочу, чтобы мои родители были счастливы, и теперь мне недостаточно нарисовать рисунок всей семьи. А может достаточно, и это лишь мои взрослые заблуждения? У взрослого человека могут быть деньги, может быть жизнь, о которой он мечтал, но если спросить его, что для него счастье - 95% ответят, что это понятие растяжимое, и что они не знают.
Новые знакомства всегда приносят как хорошие, так и плохие последствия. Общение с новым человеком в моей жизни пока что дало лишь хорошее, и теперь я начинаю относиться ко всему проще, как меня учила мама, которую я почему-то не слушала. Возможно потому что она преподнесла это мне как урок, а не как шутку. Сейчас я вижу, что нужно уметь радоваться жизни не смотря ни на что, нужно уметь веселиться и развлекаться. Меня ожидала защита моего проекта в университете, и один из самых сложных экзаменов, но я провела все выходные катаясь на санках, играя в снежки, сидя в сауне, бегая на беговой дорожке, и просто наслаждаясь общением с людьми. И, знаете, за проект я получила 5, и за экзамен ожидаю как минимум 4. И теперь сложно поспорить с тем, что я правильно поступила.
Учеба, работа - это все важно, но не менее важен здоровый отдых и интересное общение, приносящее удовольствие.


1/3/13

Don`t leave

Why do people leave us? I was told that if you have the same people as your close friends you aren`t growing. But should it be like this? In one period of our life we are friends withe a person, we call him/her our best friend, and in some time - we don`t even call each other, we don`t text each other in social networks. Where do attachment and closiness between 2 people disappear? And always there are the same reasons for ending of communication: new freinds, one envies another, jealousy, and the most frequent - distance appears and destroys everything completely. The last one, as for me, is the most awful because in the beginning you two talk, miss each other, congratulate each other on holidays, but then you less and less talk on skype, you text less, and finally you finish any communication. And firstly you don`t notice that something is lost between you two, but sometimes you remember your talks, you read your textings, and you feel sad, even offensively, because it seemed that this person was dear for you, and now you understand that you were wrong. And when you are wrong on people - you don`t become more clever, you don`t learn on your mistakes because you always believe, you naively believe that people are different, and you shouldn`t judge on those, whom you had met before. I`m only 17 years old, but I`ve alredy lost not few people who I used to call as my close friends. And this happened not because I`m stupid and trust everyone, actually conversely. People just are tend to build hopes which others are tend to destroy. 

Почему люди уходят из нашей жизни? Мне говорили, что если ты на протяжении многих лет общаешься с одними и теми же людьми - ты не развиваешься. Но разве так должно быть? В один период жизни мы общаемся с определенным человеком, называем его близким другом, а через год или два - даже не звоним друг другу, не пишем хотя бы в социальных сетях. Куда исчезает привязанность, близость между двумя людьми? И всегда одинаковые причины прекращения общения: новые знакомые, один завидует другому, ревность, а самое частое - появляется расстояние, и оно уничтожает все напрочь. Вот последнее, как по мне, самое ужасное, потому что сначала вы общаетесь, скучаете, поздравляете друг друга с праздниками, но потом все реже говорите по скайпу, все реже переписываетесь, и в итоге просто прекращаете какое-либо общение. И ты вроде бы не замечаешь сразу, что между вами что-то пропало, но в определенные моменты вспоминаешь ваши разговоры, читаешь переписки, и становится грустно, порой даже обидно, потому что казалось, что человек для тебя родной, а теперь понимаешь, что ты снова ошибался. А когда ты ошибаешься в людях - ты не становишься умнее, ты не учишься на этих ошибках, потому что всегда веришь, наивно веришь, что все люди разные, и нельзя судить по тем, кто тебе уже повстречался. Мне только 17, но я уже потеряла не мало людей, которых называла близкими друзьями. И это не потому, что я глупая, всем доверяю, скорее наоборот. Просто людям свойственно строить надежды, которые другим свойственно разрушать.

Czemu ludzi idą z naszego życia? Mówią, że jeżeli w ciągu kilki lat kolegujesz z tymi samymi - ty nie rozwijasz się. Ale czyli musi tak być? W jeden period życia spędzamy czas z jakąś osobą, nazywamy ją najlepszym przyjacielem, a za rok czyli dwa - nawet nie dzwonimy się między sobą, nie piszemy się nawet w sieciach socjalnych. Gdzie znika blizkość między dwoma ludżmi? I zawsze są te same przyczyny: nowi znajomi, jeden zazdrości drugiemu, zazdrośność, a najczęściej - pojawia się  odległość, która niszczy wszystko całkowicie. Te ostatnie, moim zdaniem, jest najgorższe, ponieważ na początku wy gadacie, tęsknicie, pozdrawiacie na święta, ale potem comniej rozmawiacie przez skype`a, comniej piszecie się, i w końcu po prostu nie kontaktujecie. I niby na początku nie zauważasz od razu, że coś znikło między wami, ale w pewny moment wspominasz wasze rozmowy, czytasz wiadomości, i jest smutno, czasami nawet obrażliwie, ponieważ wydawało się, że ten człowiek jest drogim dla Ciebie, a teraz rozumiesz, że znowu pomyliłeś się. A kiedy pomylasz się w ludziach - nie zostajesz się mądrzejszym, nie uczysz się na swoich błędach, ponieważ zawsze wierzysz w to, że ludzi są różni, i nie można sądzić wszystkich po tych, kogo już spotkałeś. Mam dopiero 17 lat, ale już utraciłam nie mało osób, których  nazywałam blizkimi. I tak stało się nie dlatego, że jestem głupa i wierzę wszystkim. Po prostu ludzi mają taką tendencję do budowania nadziej, które inni mają tandencję do zniszczenia.

1/2/13

the 1st one in 2013



So many questions, and so few answers. We can talk for ages about the sense of being and love, about life and people. But there is no sense in talking. There is sense only in our actions, which in the end will give growthes of our work on ourselves. If everyone worked only on himself - the world would become almost perfect. Almost, because you can`t be perfect because there`s no perfection. People say that you can`t be perfect. But actually - there is no ideal, because in other way we wolud never die, would never cry from happiness, because we would have the same emotions, or we wouldn`t have them at all. We should seek for something we want, and then it will seem that you are approaching the perfection.

Так много вопросов, и так ничтожно мало ответов. Можно вечно говорить о смысле бытия и любви, о жизни и людях. Но в нет смысла в разговорах. Смысл есть лишь в наших действиях, которые в итоге дадут плоды нашей работы надо собой. Если бы каждый из нас работал только над собой - мир бы стал почти идеальным. Почти, потому что нельзя довести себя до идеала, так как его нет. Говорят, что нельзя быть идеальным. Но на самом деле - нет идеала, иначе мы бы никогда не умирали, не плакала даже от счастья, потому что мы были бы на одних и тех же эмоциях, или на их отсутствии. Надо стремиться к тому, чему хочешь ты сам, и тогда будет казаться, что ты приближаешься грубо говоря к идеалу.


Tyle pytań, i tak mało odpowiedzi. Możemy rozmawiać wiecznie o sensie bycia i miłości, o życiu oraz ludzi. Ale nie ma sensu w rozmowach. Sens jest tylko w naszych działaniach, które w końcu dają owoce naszej pracy nad sobą. Jeżeli każdy z nas pracowałby tylko nad sobą - świat byłby prawie idealnym. Prawie, ponieważ nie istnieje idealu. Ludzi mówią, że Ty nie możesz zostać idealnym. Ale naprawdę - nie istnieje idealu, ponieważ jeżeli by był, to nie moglibyśmy umrzeć, nie moglibyśmy płakać od szczęścia, bo byśmy mieli cały czas te same emocje, czyli w ogóle nie mielibyśmy ich. Musimy starać się do tego, co chcemy, i wtedy będzie wydawało się, że zbliżasz się do idealu.